Günler geçse de yıllar geçse de aklım hala gittiğin o günde… ‘Anne’ lafını her duyduğumda boğazım düğümleniyor. Seni sorduklarında ‘annemi kaybettik’ dediğimde canım yine çok acıyor. Bana sarılamadığın, öpemediğin, saçlarımı okşayamadığın, ‘annem’ diyemediğin günler bu gerçekle karşılaşıyorum.’Zaman geçtikçe unutacaksın’ dediler… ‘Acın hafifleyecek’ dediler, ama ilk günüi gibi hala… Seni unutmaya korkuyorum. Yüzünü, ellerini sımsıkı sarılmanı… Özledim ‘anne’ demeyi. Çok özledim dizine yatıp saçlarımla oynamanı. O gün yaklaştıkça boğazım düğümleniyor.’Annemi göreyim Allah’ım rüyamda lütfen’ dediğim her gün geliyorsun anne… Sımsıkı sarılıyorum sana. Gözlerimi açtığımda rüya olduğunu anladığımda yine yıkılıyor dünyam . O gün geçmiyor anne, o gün geçmiyor. Bana gelip, ‘ben hep senin yanındayım, seni görüyorum ama sen beni göremezsin’ dediğinde o gücümü nereden aldığımı öğrenmiş oldum anne. Seni çok özledim meleğim, çok özledim. Geçen gün teyzem telefonu kapatırken ‘tamam anneciğim’ dedi bana… Bir anda kalakaldım, o kadar zaman olmuş ki o sözcüğü duymayalı. Tam o an da durdum, ne söylesem boş ne desem anlamsız . Büyüdüm anne, hem de çok… Ama bir yanım eksik bir yanım sensiz. Sen benim en güzel gül bahçelerimsin, bakmaya doyamadığım… Mekanın cennet olsun gül kokulum…